#Survivor #Kleinhuisie - Ek is so jammer dames!

Ek moet vandag nederig om verskoning vra aan elke liewe vrou. Ek is jammer. Ek verstaan nou.

Laat ek eerder by die begin begin.  

Van jongs af het my ma dit by my ingedril: “Sit die toilet se sitplek plat as jy klaar jou besigheid gedoen het.” Ek sweer sy het party dae buite die badkamer gewag net om te sien of ek die toilet se sitplek plat gesit het as ek klaar is. Ek is nie seker of my geheue my dalk in die steek laat as gevolg van aanhoudende klappe teen die kop nie, maar ek is seker klappe is uitgedeel as jy die dag vergeet. Dan klap sy jou so in lettergrepe:

“Hoe-veel-keer-moet-ek-nog-sê-sit-die-toi-let-sit-plek-plat.”

Dalk is dit hoekom ek glad nie gesukkel het met lettergrepe op skool nie? So ek moet seker dankie sê?

Alhoewel dit gewoonte uiteindelik in my geïndoktrineer is (of is dit nou by my in gemoer is?) kon ek dit nooit verstaan nie. As mans die moeite kan doen om die sitplek op te lig, kan vroue mos die moeite doen om dit weer te laat sak? Wie gaan sit op die wit troon sonder om eers te kyk of is sitplek in die af-posisie? En wat is in elk geval die ergste wat kan gebeur?

Wat is die ergste wat kan gebeur...?

So gebeur dit toe nou... (Die ander mans by die kantoor het blykbaar nie so ‘n streng ma soos ek gehad nie, want hulle los die sitplek daagliks bo.)

Ek storm die gemakshuisie binne. Dalk was ek in gedagte. Dalk was ek baie haastig. Ek kan nie mooi onthou nie. Ek weet net, ek het net gaan sit sonder om soos met die K53 te observeer wat om my aangaan.

Ek gaan sit, maar ek stop nie waar ek dag ek gaan stop nie. 

Ek vou dubbel soos ‘n opvou kampstoel. 

My knieë tref my bors hard en ek gee so ‘n vreemde “whut” geluid. 

Op pad af probeer ek keer en gryp verwoed na iets wat die groot val kan keer. In die proses word ‘n bottel seep, ‘n stapel afdroog papiere en ‘n mandjietjie potpourri oor die vloer gestrooi. Dit lyk en ruik soos ‘n honeymoon suite op die groot aand. Al wat ek uiteindelik vasgevat kry is die toilet rol. Die toilet rol is rond. Dit rol maklik af. Ek rol in een vinnige, lomp beweging die hele rolletjie af.

Dit is hoog winter. Die water is koud. Ek sien my hele lewe verby my oë flits. ‘n Duisend dinge gaan deur my kop in daai oomblik. 

“Ek word aangeval!” 

“Ek is te jonk om dood te gaan.” 

“Wie gaan al my skuld betaal?” 

“Ten minste hoef ek nie meer al my skuld te betaal nie.”

En vir een of ander bisarre rede roep ek uit:

“Wiedefok is hier binne!?”

Ek dink ek het skielik ‘n vrees ontwikkel om alleen kleinhuisie toe te gaan. Ek verstaan ook nou hoekom vroue altyd in groepe kleedkamer toe gaan. Dit is sodat hulle mekaar kan red as iets verkeerd loop... 

Ek staan ook nou by die badkamerdeur by die werk sodat ek kan klappe uitdeel soos die mans daar uitkom. 

Ek is jammer dames. Ek vra nederig om verskoning namens alle mans. Julle het elke reg om klappe uit te deel. Die donners verstaan nie...

#Survivor #Kleinhuisie