Kersfees. Rumpumpumpum.

Voel julle dit ook? Dis Kersfees! Die klank van slee klokkies, kinders wat vrolik lag, Kersvader wat “ho ho ho”, takbokke wat tak en Mariah Carey wat keel-roggel geluide maak wat klink soos “All I want for Christmas...”?
As jy soos ek is, het jy ook nou so bietjie in jou mond gekots.
Dis nie dat ek nie van Kersfees hou nie, dis net...

Hier in die eerste week van Oktober stap jy doodonskuldig die winkels in terwyl jy rustig die Macarena fluit. En ewe skielik bevind jy jouself in ‘n Kersfees “Winter Wonderland”. Warrefok? Jy was net gister daar toe was dit nog ‘n gewone winkel, maar blykbaar het Tinkerbell deur die nag die hele winkel bekots met glitter en rooi Kersfees decoration. En dis asof die winkels elke jaar net vroeër en vroeër begin. Julle sal my nie glo nie, maar laas jaar stap ek op 27 Desember deur die winkels en hulle het klaar kersversierings opgehad! I mean really? Dis bietjie ridiculous. Die ding is vir bykans 3 maande van die jaar – oftewel ‘n kwart van die jaar (vir die wat hou van wiskunde) – word Kersfees in ons gesig gegooi. So hier teen einde Oktober is ons al versadig aan Kersfees. Middel van November wil jy iemand met ‘n kaktus in die gesig bliksem as jy nog een keer Boney M hoor “Rumpumpumpum” (en nou gaan daai liedjie die res van die dag in jou kop wees. Sorry daaroor.). Ons raak totaal apaties (of soos die Engelse sê “numb”) teenoor Kersfees want vir 3 maande is dit al wat ons sien en hoor.     
Maar wat kan ons doen? By Woolworths aankom en ‘n “Can I spiek wif de manager” gooi en dan afgaan oordat daar Christmas decorations op is? “Yes sir. Whatever you say Scrooge McGrinch.”
Wie het in elk geval 3 maande nodig om hulle kers-inkopies te doen? Ek het op die MEESTE ‘n paar uur nodig (as dit ‘n goeie bonus jaar was). En as jy slim is hoef jy nie eers die winkels in te vaar nie. Jy draai net iets toe wat reeds in die huis is. (Alhoewel Die Ander Een het tot diep in die Nuwejaar nie met my gepraat nie oor ek gedink het ‘n halwe bottel mayonnaise is ‘n aanvaarbare geskenk. Ek het gesê ek’s jammer. En dit was ‘n slegte bonus jaar. Kan ons nie maar oor dit kom nie?)

En van liedjies gepraat, kan enige iemand vir my verduidelik hoekom “Last Christmas” van Wham! vir die afgelope 35 jaar net oor Kersfees gespeel word? Wag laat ek raai: Want daar is “Christmas” in die titel? Gaan luister na die lirieke. Kan dit enigsins minder Christmassy wees? “You bastard! You broke my heart! Merry f’ing Christmas!”

Maar ons het mos geen verbeelding nie. As Amerika mos iets doen dan moet ons hulle mos na-aap. Neem nou maar die kersboom as ‘n voorbeeld. Wie de donner het gedink dis ‘n blink plan om iets wat nogal hou daarvan om buite te wees die huis in te sleep? Dit klink mos soos iets wat ‘n dronkgat sal doen? Ek sê julle nou: Een dag lank gelede het ‘n man na ‘n eindjaarfunksie in sy dronkenskap ‘n boom by die huis ingesleep. Die volgende oggend het vroulief die sitkamer ingestap: “Liefie... Hoekom de fok is daar ‘n denneboom in die sitkamer?”
“Want... uhm... dis vir... uhm... Kersfees? Ons kan dit versier met... blink goete en balle, jy weet mos, om die geboorte van Jesus die vier! En... en... ons kan ons sokkies bo die kaggel hang... en ek gaan ‘n paar blare aan die dak hang om mense te forseer om my te soen want dis ook al manier wat ek aksie in hierdie huis gaan sien...” Hoe is dit nie die gedrag van ‘n dronkie nie!?
Ek is so dankbaar daai tradisie om mistel (mistletoe – fokus Afrikaners!) te hang en as verskoning vir soentjies te gebruik, het nie hier posgevat nie. Is dit nie bietjie seksuele teistering nie?

En dit geld vir die res van die Kersfees tradisies wat per boot van Amerika en Europa af hier uitgespoel het... Nou as jy al ooit ‘n Kersfees in Afrika spandeer het, dan weet jy dis nou nie spesifiek koel nie. Jy oorleef net-net in ‘n helpmysterklyk-hempie. Nou verwag hulle ons moet dink Oom Klaus gaan in sy lang mou rooi gewaad met haas-fluff orals hier kom geskenke uitdeel? I don’t think so. Hulle gaan hom duskant Phalaborwa optel morsdood van hitte-uitputting. En die takbokke in ‘n jagter se vrieskas 5 kilometer verder. Meeste Suid-Afrikaners het nog nooit en gaan ook nooit sneeu sien nie. Maar die vet weet, die winkels koop 1 Oktober Johnson & Johnson se hele voorraad watte op en pak dit die winkels vol om ons te oortuig dis nou ‘n “white christmas”. Nee. Net nee.
Die ‘Merikaners het nog regte denneboompies wat hulle die huis insleep, maar ons het nou nie daai nie, so ons bou sulke groen tinsel goete uit China, wat verwoed probeer om soos ‘n boom te lyk. But why? En die nuutste is mos om jou hele huis soos ‘n kersboom te versier. Pappa se hele bonus word geblaas op liggies om oor die huis te drapeer. Sy hele Saterdag is ook moer toe om dit op te sit – as hy nou nie van die dak afval nie. My fok ouens. Moenie nou kyk nie, maar ons het bietjie van ‘n elektrisiteitskrisis... Ek dink ‘n paar Mammas was bietjie dikbek dat hulle met groot opgewondenheid in die donker moes sit so vlak in Desember. #EskomSoSorryNotSorry

Dan is daar mos nou ewe skielik ‘n kartondosie by elke liewe betaalpunt waar jy kom. Met ‘n Post-it note waarop daar geskribbel is “Merry Christmas Christmasbox”. En daai een agter die till is die vriendelikheid haarself. “Good morning Sir. We love you Sir. Merry Christmas Sir.” En dis nou juis sy wat ‘n week terug nie eers die lewenslus gehad het om jou te groet nie of op te kyk van haar foon nie... Dan word daai boksie baie opsigtelik so geskuif as jou kleingeld oorhandig word. Ek wou dit ook doen. ‘n Boksie hier in my kantoor sit sodat elkeen wat hier voor my staan vir my ‘n ou ietsie-ietsie ingooi. Vir Kersfees. Want dis mos “the season of giving”. Toe onthou ek, ek kry mos ‘n “salaris” (for lack of better word) om my werk te doen. Niemand skuld my niks. Ons kan mos nie elkeen ‘n boksie hê in ons werksplek nie!? Seriously.

Kyk ek is geseën met so een of twee gawes. Maar die kuns om geskenke toe te draai is nie een van hulle nie. Dit is seker die deel wat ek meeste verpes. Óf ek sny te klein blokkie papier uit (al meet en pas ek met ‘n liniaal) wat beteken die helfte van die prezzie steek nog uit wat ‘n tweede en partykeer derde laag geskenkpapier beteken... Wat ek dan doen, om dit te vermy, is om te veel papier te gebruik, dan lyk die geskenk weer soos ‘n graad eentjie op sy eerste dag wat vir die volgende 5 jaar dieselfde 9 sizes te groot skoolbaadjie moet dra. En moet nie eers met my begin oor Sellotape nie. Maak nie saak hoe hard jy probeer om die punt gereed te hou nie, as jy jou rug draai dan is daai punt weg, en partykeer kry jy hom nóóit weer nie! (Wat natuurlik beteken dat vele presente is al toegedraai met behulp van Prestik en staples.)

Maar wat ek eintlik wou sê is, as ek nie weer met julle praat voor Kersfees nie, dan moet julle ‘n vreeslike geseënde Kersfees hê. Wees vrolik. Vreet jou trommeldik. Wees nice met jou familie-mense. Drink, maar moenie ‘n Frikkie wees nie. Op die einde van die dag is dit ons eie verantwoordelikheid om Kersfees te vier vir die regte redes en op die regte manier, ongeag van wat die winkels in ons kele probeer afdruk.

PS. Magriet, ek sê sommer nou al vir jou: Ek wil nie in Januarie hoor jy het dik geword oor die feesgety se gevretery nie. Jy was nog altyd dik. Maak vrede daarmee.

Stout wees en pas julleself op!

Riaan Palmer

Read More

Oor seesterre en troeteldiere

My ouma het altyd gesê, jy kan 'n boerbok tot by seewater lei, maar jy kan hom nie forseer om 'n seester te lek nie. Nee, ek’s self nie seker wat dit beteken nie, maar dit klink vreeslik insiggewend. As ek moet raai het dit iets te doen met Fanus.

Een goeie dag het ‘n Antie op ‘n buurplaas dit goed gedink om vir Ouma ‘n boerbok persent te gee. Ouma was gaande oor dié bok, Fanus, en die ding het haar soos ‘n hond orals heen gevolg. Maar ‘n boerbok is mos nou nie ‘n vreeslike skoon ding nie, so sy besluit toe om vir Fanus te “potty train”. Die idee was dat as Fanus in die verste hoek sy besigheid doen dan gee sy vir hom ‘n lekkerny. Behalwe, Fanus het begin dink dat elke keer as hy piepie, dan kry hy ‘n lekkerny... So, na ‘n week se “opleiding” het hy elke keer begin piepie as hy vir Ouma sien. Needless to say het Fanus toe nou maar afgetree as troeteldier en moes maar saam die koeie gaan wei.

Dis vir my eintlik weird – hoe het ons nou eintlik besluit sekere diere is troeteldiere? O wag, die antwoord is seker maklik: Mense wil mos alles in hulle verdomde monde steek!
“Kan mens dit braai? Kan mens dit tussen 2 snye brood pas? Kan mens dit geniet met ‘n lekker knoffel sousie?”

Ek sê julle nou, troeteldiere is diere wat nie lekker proe nie. Ek dink nie dit was per ongeluk nie. Ek dink die oermense het waarskynlik alles eers probeer eet. “So, hoe proe daai ding wat so aanhoudend blaf?”
“Nee fok my ou, dis moer sleg.”
“Oukei, kom ons vang een, noem hom Flaffie, vryf sy magie en trek mens klere vir hom aan.”

Ek is so nuuskierig oor die ou wat eerste alles geëet het. Wat het mense alles geëet? Skoenlappers? Bye? “Nee, hy’s lekker soet, maar hy brand so bietjie soos 'n chillie.”
En wie’t gevolunteer om eerste iets te eet? “Toe Frikkie! Dis jou beurt! Eet die volgende ding wat uit daai hoender se hol uit kom...”

Ek dink ons drink ook net melk omdat ‘n boer se vrou hom een dag gevang het met die koei se boobs speel. Toe moes hy vinnig ‘n storie opmaak. “Nee, ek... uhm, melk net vir Bessie, Magriet. Ek wil net proe hoe die wit goed proe!” En nou drink ons melk oor één ou perverse afwykings gehad het. En om dit erger te maak het iemand eenkeer hulle melk in ‘n vat vergeet, ‘n jaar later weer daarop afgekom en nog steeds besluit om dit te proe ondanks die reuk!? Ek gaan nou nie nee dankie sê vir kaas nie; kaas is nommer een. But still. What were you thinking? “Die melk is so oud dis al solied. Kom ons eet dit...”

Ons eet selfs voëls. Ek kan nie glo dat ons voëls eet nie. Hoe het dit begin? Frikkie die Grotman het vir sy vrind Gert die Grotman gesê “Sien jy daai ding wat daar doer bo vlieg vlieg? Ek wil dit in my mond sit. Ja, dit lyk omnomnom!''
“Maar Frikkie, daar is vere en goed op!”
“Moenie worry nie. Ek gaan hom skil en bietjie Buffalo Herbs & Spices oor strooi. Omnomnom!”
“Maar Frikkie, sê nou dit proe nie lekker nie?”
“Man, dan sal ek hom vang en in 'n hok sit en hy sal in my kombuis woon. En ek sal dat hy op ou nuus kak.”

Kyk ek kan nog verstaan hoekom hulle besluit het honde kan werk as troeteldiere. Hulle is nogal handig. Hulle kan jag en diewe pik en skape aanjaag en bly wees om jou te sien. Alles nuttige goed.
Maar ‘n kat? Watter nut het ‘n kat? “Maar Riaan, katte vang muise en ander plae!” Goed. Dis een nuttige doel, maar ‘n muis valletjie kan presies dieselfde werk doen. Sê my, kan ‘n kat ‘n bal vang en vir jou terugbring? Ek leef in vrees rondom katte, want een oomblik mag jy aan hom vat, of as jy gelukkig is sy ruggie vryf, maar vyf sekondes daarna draai die duiwel se ondier om en word jy viciously attack. For no apparent reason, doodeenvoudig maar net omdat hy ‘n asshole is en besluit het hy hou nie meer van jou nie. Ek het genoeg stres in my lewe. Ek hoef nie nog draai om my eie troeteldiere te loop uit vrees dat hulle my gaan aanval en sepsis of klem-in-die-kaak gaan gee nie.

Ek kan darem saamstem dat katte mooi en grasieus is, en die misterie maak hulle dalk interessant. Maar daar is mense wat haarlose katte aanhou... But why!? Kort dié mense brille!? Die arme ding lyk soos ‘n kaal 60-jarige antie wat Tik snuif vandat sy 3 jaar oud is! Nee, sies man!

Honde verstaan ons lewens. Honde weet van vroeg opstaan. Honde word saam jou wakker (of maak jou wakker om uit te gaan net voor die wekker afgaan). Nie soos katte wat 2 uur die oggend soos ‘n mal ding op en af in die huis hardloop nie. ‘n Hond sien jou af by die deur as jy werk toe gaan, en jy weet jou huis is veilig want jou hond gaan die skelms aan die boud byt as hulle iets probeer. (Tensy jy ‘n Labrador het. Labradors se tande is net vir versiering en om jou tuinslang te vernietig.) En jy weet as jy terugkom by die huis gaan hy jou inwag en histeries bly wees om jou te sien. (Wat jou nogal laat goed voel, veral as jy al soos 20 jaar getroud is en niemand anders is besonder bly om jou te sien nie.)
Katte? Katte voel ‘n fok of jy nou by die werk is of by die huis is. “Is daar kos?”
“Ja.”
“Whatever.”

Fine, ek kan aanvaar dat daar mense is wat ‘n goeie selfbeeld het, en nie ‘n troeteldier nodig het wat die grond aanbid waarop hulle loop nie. Kry vir jou ‘n kat. Jy besit nie ‘n kat nie, daar bly net een in jou huis. Maar wat ek nie kan verstaan nie is die weirdo’s wat slange aanhou as “troeteldiere”. Really? Daar is soveel fluffy, cuddly en oulike opsies, maar jy kies ‘n slang? ‘n Ding wat die emosionele omvang van ‘n klip het?
“So Frikkie, jy kan kies. Hierdie oulike wollerige puppie. Dis ‘n rescue. Kyk hoe bly is hy om jou te sien! Of hierdie koudbloedige, glibberige ding met die dooie, emosielose oë? Dis die teenoorgestelde van ‘n rescue. Dis ‘n attack.”
Kyk ek wil nou nie iets sê nie, maar as Frikkie ‘n slang kies, en ek was sy Ma, sou daar by my ‘n rooi lig of tien aangegaan het. Of ‘n spinnekop? But why, Larry? Meeste mense wil ‘n blik Doom leegmaak op die ding, en jy voel “Kyk my oulike troeteldier! Mister Bitey McPoison. Is hy nie net te oulik nie?”
Nee, Frikkie. Net nee.

Maar whatever makes you happy. Moet net nie wonder hoekom jy nie vriende het nie.

So, al wat ek eintlik wou sê is jy kan 'n boerbok tot by seewater lei, maar jy kan hom nie forseer om 'n seester te lek nie. En boerbokke is nie goeie troeteldiere nie.

©Riaan Palmer

Read More

Vakansie? Wat is dit?

Ek voel ons beweeg weer daai tyd van die jaar in. ‘n Tyd wat ek begin vrees vir ander mense se lewens. Want hierdie tyd van die jaar begin my geduld op ‘n skaal van 1 tot 10 trek by “fok jou”. Ek het soos dit is ‘n reputasie van “Die Skuins Bedonderde Een”, om en in die kantoor – waarskynlik na aanleiding van my taalgebruik en onvermoë om my gesigsuitdrukking en oë wat rol te beheer. Maar dit raak dalk nou bietjie erg, want iemand het vir my ‘n pamflet op my lessenaar gelos. Dit lees so: “What Are the Signs and Symptoms of Tourette's Syndrome?” Ek gaan blykbaar so tekere soos ‘n Pretoria-Noord-Hugo-se-Housewife dat die mense dink ek het Tourette’s. (Maar ek moet darem sê ek is baie trots op myself dat ek nog niemand fisies seergemaak het nie. Die HR departement is streng daarteen. Ek weet want ek het gaan vra.)

Maar dis darem nie heeltemal my skuld nie. Ek weet ek kan so klein bietjie van ‘n handvol raak as mense sukkel met basiese konsepte soos “Lees waddefok ek vir jou geskryf het...”, maar in my verdediging was ek baie lank gelede weg om net bietjie te chill. Vakansie? Kennie van darrie een meer nie. Die kollegas wat braaf genoeg is (of nie van beter weet nie of desperaat genoeg is om my vrae te vra) kry my telkemale in ‘n bondeltjie onder my lessenaar waar ek lê en snik en luister na dolfynklanke. Selfs die dokter het gesê ek het ‘n vakansie nodig. (Dis dalk nie relevant nie, maar ek noem myself mos deesdae “die dokter”.)

Die jaar was nou maar net een van dáái waar alles wat moontlik kon skeefloop, wel skeefgeloop het en selfs dit wat nie kon skeefloop nie, ook skeefgeloop het. Dit beteken dat elke keer dat ons net dink aan weggaan dan kugge-kugge my kredietkaart hier uit my beursie en fluister “wees net vir my fokken rustig”. Sug.

Sug.

Dis darem vreeslik as mens begin rondkyk hoeveel vakansies kos. En ek kan nie mooi verstaan hoekom dit is nie. Daar is mos kamp (wat ek in elk geval nie doen nie). Iemand gee vir jou ‘n oop stuk grond, ‘n kragpunt en bietjie water. Verder moet jy jou eie huis, kos, gereedskap, eetgerei en in sommige gevalle ‘troon’ saambring. Dan betaal jy maklik meer as R1000 per nag vir die stuk grond om soos ‘n hawelose te bly... As ek nou al ooit gehoor het van ‘n “money-making racket”...

Die ander opsie is natuurlik selfsorg eenhede. Klein 2 slaapkamer flats wat in die 60’s of 70’s gebou is waarin hulle 4-8 mense prop. As jy rond shop kan jy heel aanvaarbare pryse raakloop. Maar moet net nie te veel dink aan hoeveel mense al oop daai matras wat in 1973 gekoop is, geslaap het nie. Hoeveel kieme, weeluise, vlooie, siektes, sweet, bloed en ander goed wat jy nie in ordentlike geselskap noem nie, op daai matrasse lê en wag vir ‘n volgende slagoffer? Nie vir mense met hartkloppings of wat hipokondriese neigings het bedoel nie. 

Dit los jou natuurlik met hotelle. Bedoel vir die mense wat Duur Duitse Motors ry of iemand wat bereid is om ‘n vierde huislening uit te neem. Ek is nie seker presies hoekom is hotelle so duur nie, want kom ons wees nou maar eerlik met mekaar, dis niks anders as glorified bachelor flats nie.

Hotelle dring mos deesdae daarop aan om in plaas van ‘n gewone sleutel, ‘n “kredietkaart” vir jou te gee om in die kamer te kom. Hoekom? Nee ek weet nie, sê maar! Maar dié kaarte is mos so temperamenteel soos ‘n kaalvoet pregnant vrou tydens volmaan. Dink jy die deur gaan oopsluit met die eerste probeerslag? Uhm, nee. As jy gelukkig is, vat dit so sewe en ‘n driekwart swipes. As hy nie werk nie, moet jy terug pickle ontvangs toe om te gaan moan.

“Meneer, die kaart was seker binne ‘n radius van 12 en ‘n half meter van jou selfoon? Dit affekteer die magnetiese band...”

Wil nie dit hê nie!

Dan is daar die “koffie stasie” in die kamer. Eers sukkel jy om water in die ketel te kry. Die ketel pas nie onder die wasbak kraan nie, wat beteken jy moet die ketel by die bad se kraan volmaak. Geen opgevoede mens hoef óóit hulle ketel by ‘n bad se kraan vol te maak nie! It’s just wrong! En dan het jy vergeet om die bad-stort knop te druk. Die kraan is nog in “shower mode”, wat beteken jy maak die kraan oop net om vinnig ‘n koue stort te vang in jou pajamas. Fine. Eventually het jy water gekook en maak jy koffie in daai piepklein koppietjies wat vir Espresso bedoel is. Dan is daar net-net genoeg suiker vir een persoon, want dis mos die hotel se plig om jou suiker inname te kontroleer. (Voert-weg! Julle is nie my ma nie, as ek bietjie koffie by my suiker wil drink, sal ek!) Beweeg ons aan na sulke piepklein bakkietjie goeters waarin die melk kammakastig is. Ek sê nou vir julle, dáái goed is toordery, want maak nie saak hoeveel van die bakkies “melk” jy ingooi nie, die koffie word nie ligter van kleur nie. So, nou drink jy maar semi-swart koffie waarin jy die plastiek koekie, wat sedertdien die laat 90’s in die plastiek pakkie lê en wag, doop.

Een van die ander vreemde verskynsels in hotelle gebeur in die aand. Jy kom terug in die kamer en iemand het dit goedgedink om die hoekie van die lakens op die bed vir jou oop te vou... But why, Larry, why?! Van alles wat jy moontlik vir my kan doen om die lewe vir my makliker te maak, hoekom die hoek van die laken vir my oplig? (Wie slaap nog onder lakens!?) Dink hulle mense weet nie hoe dit werk nie?!

“Uhm, ek wil nou graag gaan slaap, maar ek weet nie hoe om onder die lakens te kom nie? Moet ek hier van die voetenent af inklim? O nee wag! Kyk daar is ‘n hoekie oopgevou! Aah! Nou maak dit sin! Ek moet dáár inklim!”

En as jy nou by ‘n baie fancy hotel is kry mos ‘n sjokolade op jou kussing voor slapenstyd. Dis nou iets waarmee ek kan saamleef. Maar soos die dae en nagte aanloop verander daai sjokolade mos... Die eerste aand is dit ‘n Sally Williams gedoop in dekadente maagdelike koei melksjokolade. Hier in die middel word dit sommer ‘n blokkie Cadbury’s sjokolade wat van ‘n slab afgebreek is. Hier aan die einde lyk dit soos ‘n “peanut bokdrol” waarvan die sjokolade afgesuig is... Laaste aand kry jy sommer niks. “Ons is klaar met jou...”

As jou tydjie klaar is, en jy weer jou goedjies inpak, dan strip jy mos daai hotelkamer van die notaboekie, coasters en skroewe in die koffietafel regdeur tot by die miniatuur sjampoe botteltjies en naaldwerk stelletjies. Dis nie asof sjampoe regtig duur is of dat jy ooit daai botteltjies gaan gebruik nie, maar jy pak vir hulle in want jy’t mos daarvoor betaal. Ons badkamer by die huis lyk amper soos ‘n Body Shop van dosyne en dosyne mini sjampoes, body lotions en showercaps oor meer as ‘n dekade bymekaargemaak. Because why? Because we can.

Dan daai “Do Not Disturb” bordjies wat mense aan die kamerdeure hang. Dit voel altyd vir my of mense adverteer wat hulle besig is om daar binne te doen... Maar niemand sê dit hardop nie.

Ek het daai fout gemaak die heel eerste keer toe ek en Die Ander Een in ‘n hotelkamer geslaap het. Dit was in Graaff-Reinet vir ‘n troue. Ons was brandarm en was groentjies wat hotelle aanbetref. Ek dag toe die aand, ek gaan sommer vir grênd wees, die “Do Not Disturb” bordjie buite hang. Sommer maar net. Ons bly mos nou in ‘n hotel, so jy maak soos mense maak in hotelle. Het ek al genoem dit was Graaff-Reinet? Dit was warm. Daar was geen lugversorger in die kamer. Ek en Die Ander Een suffer en lê naderhand bo-op die lakens geklee soos die dag wat ons gebore was, oop ketel. Wat ek nie besef het nie, was die een kant van die bordjie wat ek aan die deur gehang het, het gesê “Do Not Disturb”. Die ander kant? Jy weet dit dalk, maar ek het dit nie geweet nie. “Please Clean Room”.

6 uur daai volgende oggend bars die kamerdeur oop; die skoonmaker met haar stofsuier, emmers en ander supplies, gereed om die kamer skoon te maak. Ek kan net raai wat die arme siel alles gesien het, want teen die tyd wat ons heeltemal uit die slaap uit ontwaak het, was sy reeds weer by die deur uit, met net ‘n streep handdoeke, Handy Andy en mini sjampoes as teken dat sy daar binne was. Iewers in die Kaap is daar ‘n dame wat haar kinders mooi leer jy klop eers aan ‘n toe deur voor jy ingaan, want daai witmense het ook geen skaamte nie.

©Riaan Palmer

Read More

Julle kan nie bestuur nie!

Kyk, as daar een ding is waaroor ons almal kan saamstem, dan is dit die feit dat Pretorianers nie kan bestuur nie. Soos wat Magriet in haar Corsa Lite, Frikkie in sy Wildtrak en Bongani in sy taxi bestuur, is die feit dat ons almal nie daagliks in ‘n ongeluk is nie, niks anders as ‘n wonderwerk nie.

Nou, ek is glad geensins die beste bestuurder in die wêreld nie, maar my kilometers afgelê/ongelukke ratio is baie min, so dit tel vir iets. Ek moet erken my achilleshiel is parkering. Parallel parkering om presies te wees. Dit gaan gewoonlik so:
Sien 'n parkering op straat.
“Kyk al daai spasie! Jy kan die Titanic daar parallel parkeer!”
Probeer inkom met 283.78 bewegings. Ek eindig op dat dit lyk of ek probeer tonnel-parkeer het. "Fok dit!"
Ry weg en gaan soek 'n ordentlike parkering want karre is nie gemaak om dwars te parkeer nie! (En teen daai tyd is daar al 4 ander karre afgeskryf, 7 mense beseer, 3 in kritiese toestand en 8 vermis.)

In my Mini kan ek nog enige plek parkeer, maar as ek in Die Ander Een se SUV probeer parkeer, raak dinge bietjie van ‘n uitdaging. Want links staan daar ‘n Fortuner wydsbeen oor sy parkeerarea. Dié het mos bande op wat eintlik op ‘n myntrok moet wees, want die paaie is mos maar vreeslik sleg hier in die ooste... (Mans met oversized bakkies: ons weet almal dit is simbolies vir jou manlikheid. Maar dis nie hoe dit werk nie. As jy klein is, is jou klein. Sorry.) Regs staan daar weer ‘n BMW 318 wat lyk of die bestuurder probeer parallel parkeer het in die tonnel parkering. So eindig ek skeef soos ‘n krap se hol in die parkering. 5 minute later ry die bakkie en die BMW, en dit lyk of ek die een is wat soos my gat parkeer het. Natuurlik word die kar dan van al die windrigtings afgeneem en op Facebook gesit. Dankie, maar ek weet hoe lyk die kar, julle hoef nie foto’s van hom op Facebook te sit nie.

Ek kan niks sê oor taxi’s wat almal nie reeds weet nie. Wat ek net wil weet, vir wat is hulle so haastig?! Hy’s mos klaar by die werk! Ons probeer nog daar uitkom, dis hoekom óns haastig is! Hulle kan gerus bietjie kalmer wees. Dalk moet ons vir hulle CD’s met walvis klanke op aan hulle skenk?

Tydens spitsverkeer is daar mos maar altyd ‘n lang ry karre in die draai-baan en die verkeer in die reguit-ry-baan loop soos stroop. En ons wag almal geduldig vir ons beurt om te draai. Maar daar is mos altyd ‘n grot-otter wat Crocs dra wat in die reguit-ry-baan ry, en dan voor indruk om te draai. Luister nou mooi: Jy is nie slim of oulik nie. Jou bestemming is nie belangriker as enige iemand anders s’n nie. Jy weet natuurlik die hele string bestuurders agter jou vertel jou van “Jou Ma se miaau-miaau”? En die ouens wat toelaat dat daai bestuurders daar voor indruk – stop julle dit ook, toe!

Dan is daar natuurlik die flikkerlig kwessie. Ons weet almal BMW’s kom nie uit met flikkerligte nie, so ons verstaan dat julle graag sou wou wys wat julle volgende gaan doen, maar julle kan nie. Dalk moet julle begin om daai handseine te gebruik wat die fietsryers gebruik as hulle wil draai? Tot dan sit ons maar agter julle met opgehoude asems en wonder wat julle volgende beweging gaan wees.
Bestuurders van ander motorfabrikate: Julle het nie ‘n verskoning nie. Jy kan sien party bestuurders probeer darem. Dis nou daai wat die windscreen wipers aansit as daar nie eers ‘n wolkie in die lug is nie... Probeer bietjie harder.

Julle wetters wat bly oorry by ‘n kruising nadat ‘n lig geel en rooi oorgeslaan het: Fok julle. Ek probeer draai. Die lig is al amper weer rooi vir die ander kant, dan probeer ek nog regs draai, net oorlat julle sukkel om te verstaan wat beteken die geel en rooi lig nou eintlik. Gaan toets vir kleurblindheid as jy sukkel met die konsep.

Jou gevaarligte (hazards) gee jou nie toestemming om te doen wat jy wil nie. Weet julle hoeveel mense sien ons wat hulle gevaarligte aansit sodat hulle op hulle selfone kan praat!? Nee! En gepraat van selfone. Jy kry mos die dames wat hulle fone op “speakerphone” sit en dan meen dit is mos nou “handsfree”. Sug. Hoe stadig is daai tor nou eintlik? Of jy nou jou foon gewoonweg teen jou oor hou of 5 sentimeter voor jou mond op speakerphone, daar is GEEN verskil nie.
Dis. Nie. Hands. Free. Nie.
Lees die woord mooi:. “Handsfree”. Die leidraad is in die woord! As jy nie Bluetooth in jou motor het nie, is dit tyd dat jy in jou sexy stem met pappie gaan praat dat hy vir jou koop! Want, Magriet, jy kan toe nou nie praat en bestuur gelyk nie; daai tor val af.
En verkeersirkels? Nou as jy paniek en verwarring in ‘n Mpumalanger se oë wil sien, dan sit jy nou ‘n verkeersirkel in sy pad. Siestog. Mens sou sweer dis hoërgraad werk.

Sug. Ander mense se kinders darem...

Maar dis hoekom ek ‘n nice kar ry. Sodat ek my rit kan geniet en rustig kan wees en vergeet van al die poelpetaters op die pad. Lekker musiek en ek karaoke heerlik saam, al moet ek nou die lirieke opmaak soos wat ons gaan.

Nou en dan moet daar iemand saamry, wat my vreeslik ontsenu want hulle ken nooit die reëls nie... Laat ek verduidelik:
 
Ek bestuur. Al die knoppies is onder mý beheer. Dit beteken jy raak nie aan die radio, aircon of enige knoppie waaroor jy moontlik kan wonder nie. Jy vlieg mos nie op ‘n Kulula vliegtuig, stap die kajuit in en begin knoppies druk nie. Die kaptein sal mos die Boeing net daar aftrek en jou uitskop. Dieselfde storie in my kar. Ek’s die kaptein. Jy’s die passasier. Jy kan versoeke aan die lugwaardin rig en sy sal vir my vra, dan sal ek daaroor dink.

Jy sit nie jou voete op my dashboard nie. Lyk my kar dalk vir jou soos Mangwanani spa? Jy’t in elk geval stink voete en voetskimmel. Sies man.

Jy kan water in my kar drink. En dis al. Ook net as dit in ‘n goed verseëlde sippy-cup-tipe houer is. Jy bring nie ‘n garage pie in ‘n 5 meter radius van my kar nie. Actually, niks wat moontlik per ongeluk ‘n krummel kan maak nie!

Jy is welkom om vingertaal met ander mense op die pad te praat, maar net as hulle karre stadiger is as myne en dit lyk of hulle nie vuurwapens by hulle het nie.

Jy is ook welkom om kommentaar te lewer oor enige iemand se bestuursvermoë. Behalwe myne. Ek wil nie hoor “draai hier...”, “Wat van...”, “ry bietjie stadiger...” of “moenie...” nie. As ek jou opinie wou gehad het, sou ek dit vir jou gegee het. Ek weet waarnatoe ek op pad is. As ek nie weet nie, dan vra ek vir die meisietjie wat in die radio bly. As sy nie weet nie dan vra ek die meisietjie wat in die Google bly. As sy nie weet nie, dan maak ons almal net asof ek weet wat ek doen. Maak nie saak hoe graag jy wil sê “I told you so” nie. Ek stop nét daar en jy slaan plakkie verder...

So, as daar ‘n Mini verby jou jaag – kyk uit vir ‘n vinger. Dit sal ek wees wat die universele Pretoria-padgroet gegee het. Glimlag maar net en waai.

Veilig ry! 😉 
©Riaan Palmer

Read More

'n Oomblik van trots en dank

Julle weet ek is mos maar stil en inkennig en sê nie regtig veel nie, né? Maar ek moet bietjie spog. Sien, gisteraand was 'ink skryf in Afrikaans' se jaarlikse gala-aand waar al wat 'n digter en skrywer is, vanoor die land bymekaar kom en mekaar vertel hoe oulik skryf hulle... Toe gaan ek mos ook met die hoop op 'n kompliment of so... Vreeslik fancy, ek het skoon 'n das aangehad. I know right?! En die een praat mooier Afrikaans as die ander een!

Julle gaan my nou nie glo nie, maar daar wen ek toe nou sommer die prys vir 'Verhaal van die jaar'.

But wait. There's more...

Wen ek toe nou die 'Skrywer van die jaar'.

Nou net as jy wonder: om uit honderde van die land se beste skrywers gekies te word vir dié besondere toekenning, is nogal iets waaroor mens sou kon spog op Facebook. (Iets wat ek mos noooooit sal doen nie!)
Dit kon moontlik ook 'n administratiewe fout gewees het, so moet nou nie loop en onnodig vrae vra nie!

Ek is ene smiles vandag. Lastig, want my tande word so droog as ek so oopbek sit en smile. Maar ek wil net DANKIE sê vir ieder en 'n elk van julle wat my simpel storietjies en 'goete' so saam lees en like en share: Dis júlle wat my aanmoedig en dryf om te skryf!! Baie dankie vir julle ondersteuning! Julle is die awesomeste lesers ooit! Huisgenoot kan net droom van só 'n span lesers en ondersteuners by mekaar!

Read More

Nastergal Wolfram en die 72 Maagde

“Dis nie dat jy lelik is nie, dis net dat... nee, ek kan tog nie so oopbek lieg nie. Dis oorlat jy so lelik is.”

“Ons sit die ligte af en jy maak toe jou oë...”

“Nee dankie.”

“Wat van ‘n stukkie geelvet biltong?”

* * *

Soos dit mos maar op ‘n klein dorpie met net ‘n kerk en ‘n bottelstoor gaan, was daar dosyne stories oor wie Nastergal Wolfram se pa nou eintlik was. ‘n Lekker skinderstorie loop mos halfpad om die wêreld voordat die waarheid ‘n kans het om sy broek aan te trek.

Nastergal se ma was die besprekingsklerk by Nababeep se stasie. Nababeep se bevolking het uit meer vrouens as mans bestaan. Mens dink mos nie regtig oor dié goed nie, mens neem nou maar aan daar is ewe veel mans as vroue op ‘n plek, sodat elke pot ‘n deksel kan kry. Op Nababeep was daar egter meer potte as deksels wat beteken het dat baie van die vroue maar kort hare, gemaklike skoene en hemde met knope moes dra as hulle ook bietjie liefde in die lewe wou hê. Maar Nastergal se ma was nie hiervoor te vinde nie, so sy het maar in alleenheid in die ou spoorweghuisie gebly. En so in haar alleenheid het sy begin bult wys op ‘n manier wat ‘n alleen vrou nie kan bult wys nie. Die tonge het geklap. Party meen die pa was ‘n Duitse toeris wat op pad Wildtuin toe verdwaal het, en na te veel regs draaie in Nastergal se ma se bed beland het. Ander meen weer daar is genoeg matriek seuns op die dorp wat meer hormone as gesonde verstand het. Nastergal se ma het egter geswyg, en sonder skuldgevoelens of verduidelikings die kind die wêreld ingebring.

Nastergal Wolfram was nou nie regtig sag op die oog nie. Dit was nie veel van ‘n probleem toe hy ‘n klein kind was nie, want sy ma kon hom darem uit die gemeenskap se oog en die skindertonge se bekke hou. Maar hy moes uiteindelik kleuterskool toe gaan Die hele klas het vir ‘n week trauma berading gekry kry nadat hulle hom die eerste keer gesien het, maar hulle het darem naderhand gewoond geraak aan sy gesig. Niemand wou met die stomme kind maatjies wees nie, wat Nastergal genoodsaak het om maar ‘n denkbeeldige vriend, Akkedis, op te maak net vir bietjie geselskap. Akkedis wou egter ook nie saam met Nastergal gesien word nie, en het weggeloop om met die bure se kinders te gaan speel. Nastergal se ma het toe nou maar ‘n hond gekoop, en dit reggekry dat die hond met Nastergal speel deur ‘n stukkie geelvet biltong om sy nek vas te maak.

Puberteit is vir almal maar vreemde en angswekkende jare. Jou ledemate groei mos maar in vreemde fases en verskillende tempo’s in die tyd tussen kind wees en mens word. Vir Nastergal was dit tien maal erger. Op ‘n stadium was sy een arm sommer korter as die ander een en sy voete het soos ‘n paar waterski’s gelyk. Boonop het hy nog die vloek van puisies ook gehad. Op ‘n goeie dag sou ‘n blinde mens die volledige werke van Willem Wikkelspies op sy gesig kon lees.

Soos elke ander seun op die planeet aarde was Nastergal se hormone ook oordadig. Nastergal het die ander seuns hoor praat, in die aantrekkamer, oor hul prestasies en ontdekkingstogte saam met nuuskierige en wulpse meisies. ‘n Gesteelde soen agter die fietsloods. Die binnewerking van buustelyfies. Beloftes van “as jy lief is vir my sal jy”. Vir die eerste keer het die depressie vir Nastergal platgetrek oor sy lelikheid. Geen meisie het belanggestel in Nastergal Wolfram nie. Hy het selfs by Maklike Magriet se deur gaan aanklop. Maklike Magriet was net so breed as wat sy lank was, en sou stil lê vir so lank as wat ‘n boks Quality Street tjoklits haar gehou het. Maar selfs sy wou niks weet van Nastergal nie – nie eers vir ‘n stukkie geelvet biltong nie.

Nastergal het ‘n broek vol onskuld gehad waarvan hy moes ontslae raak. Hy was net duskant agtien toe hy hoor van die ‘terroriste’. Die terroriste van die Midde-Ooste is mos konstant de moer in vir die Amerikaners. Elke nou en dan, dan kry ‘n ekstremistiese gelowige ‘n bevlieging, bind ‘n bom aan homself vas en gaan blaas iets in Amerika op. Dit alles vir die belofte van 72 maagde in die hiernamaals. Nastergal se drange het soos wilde storms enige teken van logika en gesonde verstand weggewaai. Hy het besluit dat die enigste manier om ontslae te raak van sy onskuld, was om ‘n martelaar te word. 72 maagde? Wat kan ‘n tienerseun nou meer voor vra? Asseblief en dankie.

So het Nastergal by die kopermyn se kantoor ingebreek en ‘n halfdosyn dinamiet gesteel. Hy het die dinamiet in sy broeksak gedruk en met ‘n boksie vuurhoutjies in die hand gestap na Oom Henrie se Ford bakkie toe. Want Ford kom mos van Amerika af. Nastergal het ‘volgens tradisie’ uitgeroep “Allan Takbar!” en met bewerige hande die lont van die dinamiet aangesteek. Die probleem was egter die dinamiet was nie dinamiet nie. Dit was maroen Yankee Candle kerse wat die mynbaas persent gekry het van ‘n vriend in die stad. Nastergal het sy ore toegedruk en gewag vir sy einde en die daaropvolgende 72 maagde. Al wat egter gebeur het was dat die heerlikste reuk van kersiebloeisel oor hom gehang het. En tóé die reuk van corduroy wat brand. Nastergal het versigtig afgeloer na die ‘dinamiet’ en gesien sy broek is aan die brand. Met die reuk van hare wat skroei wat by die geure aangesluit het, het Nastergal vir ‘n oomblik helder begin dink. Hy het net daar besluit dat hy nie 72 maagde nodig het nie. Ook nie eers 72 los meisies nie. Hy het mos twee gesonde hande waarmee daar niks skort nie. Nastergal het met die spoed van ‘n heilige hadeda uit sy klere gevlug en in sy adamsgewaad langs die vuurtjie van klere geëindig, stomgeslaan dat corduroy so gevaarlik kan wees.

Oom Henrie se dogter, Marra-Marra, was nie pragtig nie, maar darem ook nie lelik nie. Sy was egter al 21 en soos baie vroue op die dorp, enkellopend. Sy was bitter spyt dat sy op skool haar neus vir al wat ‘n seun was opgetrek het. Sy het te laat besef dat daar minder seuns as meisies op die dorp was. Marra-Marra het met ‘n sug by die venster uitgestaar en diep gedink oor ‘n brandende begeerte in haar wat sy nie mooi kon plaas nie. Haar gedagtes is onderbreek toe sy daai Nastergal seunskind voor haar venster sien verby sluip.

“Wat op dees aarde!?” Het sy geprewel, die flits gegryp en saggies deur die huis beweeg, by die agterdeur uit. Sy het Nastergal by haar pa se Ford sien staan en hom in stilte, vanuit die donker van die nag, dopgehou.

“In die dag is hy darem vreeslik lelik, maar in die donker kan mens half vir hom kyk.” Het Marra-Marra gedink, amper soos iemand wat haar opsies oorweeg.

Die volgende oomblik trek die jong man voor haar ‘n vuurhoutjie, steek ‘n kers in sy sak aan en druk sy vingers in sy ore. Oomblikke later slaan Nastergal se broek aan die brand. Marra-Marra kon nie meer uithou nie en het uitgebars van die lag. Sy’t ‘n tree nader gegee en die flits aangesit terwyl Nastergal met ongelooflike spoed uit sy vlammende klere klim.

Nastergal het met groot oë omgedraai, net om verblind te word deur die flits se lig, soos ‘n haas in ‘n kar se kopligte.

“Wat maak jy?” Het ‘n jong vrouestem uiteindelik gevra. Die flitslig het gesak sodat dit nie meer reg in Nastergal se oë skyn nie.

“Ek...” Nastergal het probeer woorde soek, maar sy gedagtes het ander rigting ingeslaan toe hy besef dat die flits reg op sy ‘onskuld’ geskyn het. Hy het lomp probeer toehou, maar selfs sy groot, lomp hande was nie genoeg om alles toe te hou wat moes toe wees nie.

“Sjoe...” Het die vrouestem met ongeloof gepraat. “Jy’s groot!”

Nastergal het nie verstaan nie. Hy was nie vreeslik fris nie en een van die kortste seuns in sy standerd. Wat praat sy?

“Wil jy nie inkom nie?” Het sy weer gepraat, met ‘n stemtoon wat Nastergal nog nooit gehoor het nie. “Ek het ‘n liniaal in my kamer. Ek wil meet.”  

©Riaan Palmer

Read More