Ek is sorry, OK. (Ek bitch en moan oor in 'n ry staan met 'n monster)

Wie ek ook al die moer in gemaak het en my verwens het: Sorry. 

OK. Ek weet nie wat ek gedoen het nie, maar ek is blerrie sorry. Blykbaar word ek nou swaar gestraf daarvoor. Kan jy nie maar net volgende keer wens ek kry ‘n pyn onder my lae rug nie?

So doen ek toe mos nou aansoek vir die hernuwing van my bestuurslisensie. Ons is mos nou in die 21ste eeu. Jy boek en reël alles aanlyn en die dag van jou afspraak gaan jy net, stap jy verby die hele ry mense van alle kleure, geure en afkomste en wys jou pampier vir die sekuriteitswag by die deur: Hy sal jou help

.

So gesê, so gedaan. Eerste week in Junie ry ek al die pad Bronkhorstspruit toe en begin soos ‘n Boeing om die gebou draai met my karretjie opsoek na parkering.

Hier is die geheim: Ry 9 keer kloksgewys om die blok, en dan 7 keer antikloksgewys om die blok, en dan besef jy dat dit gaan nie gebeur nie, en klim met jou lae hatchback motortjie skuur-skuur op ‘n pavement. Want de hel met dit.

Dan stap ek die halfmarathon terug na die lisensie kantoor toe. Die ry mense peul by die straat af. Ek nader iemand wat soos ‘n sekuriteitswag lyk, groet vriendelik en wys die pampiere vir haar. Sy kyk vir ‘n sekonde ongeïnteresseerd na die pampiere en beduie iets met die hand. My gebare taal is non-existent so ek aanvaar maar sy bedoel ek moet instap. Soos ek verby die string mense stap wat al van donker af daar in die koue staan, voel ek die haat en “Wat de hel doen jy?” kyke op my val. Sonder om links of regs te kyk stap ek die deure in. Daar is mense. Baie mense. Dit maal en praat en beduie. Uiteindelik sien ek iemand wat agter ‘n tafel sit en half offisieel lyk. Ek groet en wys vir haar my pampiere. Sy beduie dat ek eenkant moet staan en wag dis amper my beurt. Driekwart uur na my afspraak tyd beduie sy ek moet na die ander beampte toe gaan vir my kiekie en vingerafdrukke. Dit neem sekondes dan word daar nog pampiere in my hand gestop en ek moet stap na die betaal kantoor toe. Hier maak dit nie saak of jy ‘n afspraak gehad het of nie. Almal is hier weer gelyk en jy moet saam die gespuis wat nie ‘n afspraak gehad het nie in ‘n ry skuif-skuif wag om te betaal. Nog so ‘n halfuur later. (En drie keer wat die toonbank toegemaak het – blykbaar vir twee tea breaks en ‘n bathroom break. Ek dag by myself as daar minder van die een was sou daar minder van die ander gewees het. Maar ek sê niks. Geduld is mos my middelnaam.)

Uiteindelik het ek my geldjie oorhandig en word my stapel papiere aanmekaar ge-staple en ek kry ‘n kwitansie. Yay! Die beste van alles is, as jy genoeg geld betaal (aanlyn) dan bring hulle jou lisensie vir jou as hy gaar is. Yay! Die plek sien my nie weer vir 5 jaar nie.

Of nie.

Na maand 3 van nog nie ‘n lisensie kry nie, begin ek navraag doen.

“Ag ouens, kan ek nie maar asseblief my lisensie kry nie?”

“Sorry. Hulle moes jou gebel het. Jou aansoek is ‘n Kode 3. Daar is iets fout. Jy moet weer ingaan.”

Ek voel hoe die trane vlak in my oë lê. Wat doen jy? Jy is magteloos!

Maar Riaan, dis mos nie so erg nie. 

Jammer vir jou, maar dit is. Dis baie erg. Ek hou nie van mission nie. Hulle kan ‘n satelliet op ‘n komeet land, maar ek moet terug Bronkhorstspruit toe mission vir ‘n verdomde plastiek kaartjie?

Buiten vir mission hou ek ook nie daarvan om in ‘n queue te staan en wag nie. 

 By die bank beland ek altyd langs iemand se ouma wat hou van praat. O, en natuurlik vir jou foto’s van haar kleinkinders wil wys. Dan moet jy mos ordentlik wees en geduldig sit en kyk hoe sy op haar Nokia 3310 soek na die galery vir ‘n halfuur lank. En as sy eers die galery gekry het dan moet jy elkeen van die 70 foto’s se “back story” hoor. Tannie, jy is dierbaar, en ek is seker jy beteken die wêreld vir jou kleinkinders. Maar ek gee regtig nie om of Tanja se vriendin eenkeer vir Bobby by jou Pick’n Pay gesien het nie. "I don't care!" (Wil ek gil. Maar ek bly nice met die antie want geduld is mos my middelnaam en die queue is nog lank. Ek kan nie nou vyande maak nie.)

By die lisensie kantoor beland ek altyd tussen iemand vir wie die konsepte van seep, water en elke dag so onbekend is soos breinchirurgie. Ander kant sit daar natuurlik altyd so ‘n dik oom in ‘n kortbroek (al is dit hoog winter... wat is fout met jou man!?) met daai dik gebreide wol sokkies opgetrek tot onder die knieg en moan oor daar alweer ‘n tea break agter die counter is. (Wie is so onmenslik om te moan oor tea breaks? Ek sal dit byvoorbeeld nooit doen nie. Have a little heart.)

Maar niks – NIKS – is so erg soos wag in ‘n dokter se spreekkamer nie. Buiten vir die feit dat dit die ideale plek is om ‘n eksotiese Kongolese aambei virus of Chinese bakteriële ingroei nael op te tel, is daar die gewag met die vernederende koppietjies... Jy weet... Daai plastiek koppietjies. Want of jy nou hoofpyn het en of jy nou skurwe vel het, die dokter vra mos altyd vir ‘n urine monster... (Of is dit net ek?) Vir ‘n start is badkamer sake vir my baie privaat, en nou moet jy met jou badkamer sake daar tussen al die mense staan? Ons lyk kompleet soos ‘n klomp mense by ‘n Oktoberfest of ‘n Craft Beer konvensie met ons plastiek glasies geel monsters...

As jy so tussen ander mense is dan beloer jy hulle mos so... Hoe die een met haar kinders praat. Jy sien sommer die kind gaan jare later terapie nodig hê. En daai een wat kliphard op sy selfoon praat want ons almal wil mos hoor wat in sy lewe aangaan. As jy so hard hier tussen ons op jou selfoon gaan praat, sit die ding ten minste op speaker phone dat ons altwee kante van die saak kan hoor.

Die mense en hulle dingetjies... Gee jou genoeg om oor te dink. Nou een ding waaroor ek al BAIE gedink het, en tog te dankbaar is: Van al die mens se liggaamlike funksies is ek BAIE dankbaar dat GAAP die een ding is wat “aansteeklik” is, en nie een van die ander wat dit kon wees nie...

Sug. En soos ‘n mens ouer word, moet jy mos al hoe meer dokter toe gaan. As kind moer jy uit die boom uit; skraap jou dat jou vel soos ‘n lemoenskil aan die boom se bas agterbly, maar jy skud dit af en speel verder. Deesdae staan ek verkeerd op, lê te lank op my een sy of nies te hard dan moet ek ‘n dokter gaan sien oor al die pyne en gerekte spiere... Ons vier mos nie meer verjaarsdae om ons geboortedag te herdenk nie, maar die feit dat ons wonder bo wonder nog steeds lewend is ‘n jaar later.

‘Skies. Ek’s bietjie van die onderwerp af. Waaroor praat ek nou weer? O ja. Ek wil net seker maak ek vra vir almal sorry hier ook oor alles wat ek aan julle gedoen het. Sallieweernie. Hou asseblief op om my te verwens.

As jy more dalk toevallig in Bronkhorstspruit se lisensie kantoor sit langs ‘n ou wat skuins bemoerd lyk... Sorry daaroor ook.