“Dis nie dat jy
lelik is nie, dis net dat... nee, ek kan tog nie so oopbek lieg nie. Dis oorlat
jy so lelik is.”
“Ons sit die
ligte af en jy maak toe jou oë...”
“Nee dankie.”
“Wat van ‘n
stukkie geelvet biltong?”
* * *
Soos dit mos maar
op ‘n klein dorpie met net ‘n kerk en ‘n bottelstoor gaan, was daar dosyne
stories oor wie Nastergal Wolfram se pa nou eintlik was. ‘n Lekker
skinderstorie loop mos halfpad om die wêreld voordat die waarheid ‘n kans het
om sy broek aan te trek.
Nastergal se ma
was die besprekingsklerk by Nababeep se stasie. Nababeep se bevolking het uit
meer vrouens as mans bestaan. Mens dink mos nie regtig oor dié goed nie, mens
neem nou maar aan daar is ewe veel mans as vroue op ‘n plek, sodat elke pot ‘n
deksel kan kry. Op Nababeep was daar egter meer potte as deksels wat beteken
het dat baie van die vroue maar kort hare, gemaklike skoene en hemde met knope
moes dra as hulle ook bietjie liefde in die lewe wou hê. Maar Nastergal se ma
was nie hiervoor te vinde nie, so sy het maar in alleenheid in die ou
spoorweghuisie gebly. En so in haar alleenheid het sy begin bult wys op ‘n
manier wat ‘n alleen vrou nie kan bult wys nie. Die tonge het geklap. Party
meen die pa was ‘n Duitse toeris wat op pad Wildtuin toe verdwaal het, en na te
veel regs draaie in Nastergal se ma se bed beland het. Ander meen weer daar is
genoeg matriek seuns op die dorp wat meer hormone as gesonde verstand het. Nastergal
se ma het egter geswyg, en sonder skuldgevoelens of verduidelikings die kind
die wêreld ingebring.
Nastergal Wolfram
was nou nie regtig sag op die oog nie. Dit was nie veel van ‘n probleem toe hy
‘n klein kind was nie, want sy ma kon hom darem uit die gemeenskap se oog en
die skindertonge se bekke hou. Maar hy moes uiteindelik kleuterskool toe gaan Die
hele klas het vir ‘n week trauma berading gekry kry nadat hulle hom die eerste
keer gesien het, maar hulle het darem naderhand gewoond geraak aan sy gesig.
Niemand wou met die stomme kind maatjies wees nie, wat Nastergal genoodsaak het
om maar ‘n denkbeeldige vriend, Akkedis, op te maak net vir bietjie geselskap.
Akkedis wou egter ook nie saam met Nastergal gesien word nie, en het weggeloop
om met die bure se kinders te gaan speel. Nastergal se ma het toe nou maar ‘n
hond gekoop, en dit reggekry dat die hond met Nastergal speel deur ‘n stukkie
geelvet biltong om sy nek vas te maak.
Puberteit is vir
almal maar vreemde en angswekkende jare. Jou ledemate groei mos maar in vreemde
fases en verskillende tempo’s in die tyd tussen kind wees en mens word. Vir
Nastergal was dit tien maal erger. Op ‘n stadium was sy een arm sommer korter
as die ander een en sy voete het soos ‘n paar waterski’s gelyk. Boonop het hy
nog die vloek van puisies ook gehad. Op ‘n goeie dag sou ‘n blinde mens die
volledige werke van Willem Wikkelspies op sy gesig kon lees.
Soos elke ander
seun op die planeet aarde was Nastergal se hormone ook oordadig. Nastergal het
die ander seuns hoor praat, in die aantrekkamer, oor hul prestasies en
ontdekkingstogte saam met nuuskierige en wulpse meisies. ‘n Gesteelde soen
agter die fietsloods. Die binnewerking van buustelyfies. Beloftes van “as jy
lief is vir my sal jy”. Vir die eerste keer het die depressie vir Nastergal
platgetrek oor sy lelikheid. Geen meisie het belanggestel in Nastergal Wolfram nie.
Hy het selfs by Maklike Magriet se deur gaan aanklop. Maklike Magriet was net
so breed as wat sy lank was, en sou stil lê vir so lank as wat ‘n boks Quality
Street tjoklits haar gehou het. Maar selfs sy wou niks weet van Nastergal nie –
nie eers vir ‘n stukkie geelvet biltong nie.
Nastergal het ‘n
broek vol onskuld gehad waarvan hy moes ontslae raak. Hy was net duskant agtien
toe hy hoor van die ‘terroriste’. Die terroriste van die Midde-Ooste is mos
konstant de moer in vir die Amerikaners. Elke nou en dan, dan kry ‘n ekstremistiese gelowige ‘n bevlieging, bind ‘n bom aan
homself vas en gaan blaas iets in Amerika op. Dit alles vir die belofte van 72
maagde in die hiernamaals. Nastergal se drange het soos wilde storms
enige teken van logika en gesonde verstand weggewaai. Hy het besluit dat die
enigste manier om ontslae te raak van sy onskuld, was om ‘n martelaar te word.
72 maagde? Wat kan ‘n tienerseun nou meer voor vra? Asseblief en dankie.
So het Nastergal
by die kopermyn se kantoor ingebreek en ‘n halfdosyn dinamiet gesteel. Hy het
die dinamiet in sy broeksak gedruk en met ‘n boksie vuurhoutjies in die hand
gestap na Oom Henrie se Ford bakkie toe. Want Ford kom mos van Amerika af.
Nastergal het ‘volgens tradisie’ uitgeroep “Allan Takbar!” en met bewerige
hande die lont van die dinamiet aangesteek. Die probleem was egter die dinamiet
was nie dinamiet nie. Dit was maroen Yankee Candle kerse wat die mynbaas
persent gekry het van ‘n vriend in die stad. Nastergal het sy ore toegedruk en
gewag vir sy einde en die daaropvolgende 72 maagde. Al wat egter gebeur het was
dat die heerlikste reuk van kersiebloeisel oor hom gehang het. En tóé die reuk
van corduroy wat brand. Nastergal het versigtig afgeloer na die ‘dinamiet’ en gesien
sy broek is aan die brand. Met die reuk van hare wat skroei wat by die geure
aangesluit het, het Nastergal vir ‘n oomblik helder begin dink. Hy het net daar
besluit dat hy nie 72 maagde nodig het nie. Ook nie eers 72 los meisies nie. Hy
het mos twee gesonde hande waarmee daar niks skort nie. Nastergal het met die
spoed van ‘n heilige hadeda uit sy klere gevlug en in sy adamsgewaad langs die
vuurtjie van klere geëindig, stomgeslaan dat corduroy so gevaarlik kan wees.
Oom Henrie se
dogter, Marra-Marra, was nie pragtig nie, maar darem ook nie lelik nie. Sy was
egter al 21 en soos baie vroue op die dorp, enkellopend. Sy was bitter spyt dat
sy op skool haar neus vir al wat ‘n seun was opgetrek het. Sy het te laat besef
dat daar minder seuns as meisies op die dorp was. Marra-Marra het met ‘n sug by
die venster uitgestaar en diep gedink oor ‘n brandende begeerte in haar wat sy
nie mooi kon plaas nie. Haar gedagtes is onderbreek toe sy daai Nastergal
seunskind voor haar venster sien verby sluip.
“Wat op dees
aarde!?” Het sy geprewel, die flits gegryp en saggies deur die huis beweeg, by
die agterdeur uit. Sy het Nastergal by haar pa se Ford sien staan en hom in
stilte, vanuit die donker van die nag, dopgehou.
“In die dag is hy
darem vreeslik lelik, maar in die donker kan mens half vir hom kyk.” Het
Marra-Marra gedink, amper soos iemand wat haar opsies oorweeg.
Die volgende
oomblik trek die jong man voor haar ‘n vuurhoutjie, steek ‘n kers in sy sak aan
en druk sy vingers in sy ore. Oomblikke later slaan Nastergal se broek aan die
brand. Marra-Marra kon nie meer uithou nie en het uitgebars van die lag. Sy’t
‘n tree nader gegee en die flits aangesit terwyl Nastergal met ongelooflike
spoed uit sy vlammende klere klim.
Nastergal het met
groot oë omgedraai, net om verblind te word deur die flits se lig, soos ‘n haas
in ‘n kar se kopligte.
“Wat maak jy?”
Het ‘n jong vrouestem uiteindelik gevra. Die flitslig het gesak sodat dit nie
meer reg in Nastergal se oë skyn nie.
“Ek...” Nastergal
het probeer woorde soek, maar sy gedagtes het ander rigting ingeslaan toe hy
besef dat die flits reg op sy ‘onskuld’ geskyn het. Hy het lomp probeer toehou,
maar selfs sy groot, lomp hande was nie genoeg om alles toe te hou wat moes toe
wees nie.
“Sjoe...” Het die
vrouestem met ongeloof gepraat. “Jy’s groot!”
Nastergal het nie
verstaan nie. Hy was nie vreeslik fris nie en een van die kortste seuns in sy
standerd. Wat praat sy?
“Wil jy nie inkom
nie?” Het sy weer gepraat, met ‘n stemtoon wat Nastergal nog nooit gehoor het
nie. “Ek het ‘n liniaal in my kamer. Ek wil meet.”
0 comments:
Post a Comment